Gercek

Okul, ev, ofis, alisveris merkezi, hastane... ve yuzlercesi... verdikleri hizmet birbirinden tamamen farkli... tek ortak yani INSANa hizmet vermeleri. Insan... Her biri birbirinden kiymetli, her biri birinden onemli ve her biri birbirinden essiz, insan...

Ulkemden uzakta yasiyorum. Uzaklik millerle ifade edilse de, kalp yakinligi tartisilmaz. Kalbim hala yurdumda atiyor. Sabah kalkinca yaptigim ilk sey, ulkemdeki haberleri seyretmek, okumak. Ne yazik ki son gunlerde bu sekilde gune baslamak gunun geri kalani icin hic de ic acici olmuyor. Hergun bir felaket haberi ile basliyorum gune...

Bugun ise, tekrardan, tekrar tekrar yurdumun nasil da dogaya karsi koyamadigi ve nasil da buyuk bir facia ile karsilastiginin haberi ile basladim gune. Oysa nasil da guzel bir gune benziyordu bastan... yanilmisim... kalbimiz kan aglayacakmis meger...

Kiziyorum! Cok kiziyorum! Yurdumun guzel ve essiz insanlarina, kiymetli insanlarina bu aciyi yasatan zihniyete cok kiziyorum! Kiziyorum! Olesiye kiziyorum! Doga bu, tabii ki dogaya karsi konulmaz. Doga yapacagini yapiyor. Salliyor, yikiyor, kiriyor. Ama ama var ise su "bilanco"yu dusurmenin yolu, neden o yollar kullanilmiyor anlayamiyorum.

Ulkemiz bir deprem ulkesi! Artik bu vazgecilmez gercegi kabul etmeli insanlar. Kabul etmek de yetmiyor. Ulkeyi yonetenler gerekli tedbirleri almali. Binalar bu gercege gore yapilmali, denetimler dogru sekilde uygulanmali, acil durum planlari gelistirilmeli ve tum bu planlar acilen uygulamaya sokulmali.

Her depremden sonra oldugu gibi bugun de insanlar panik icinde yardim toplamaya calisiyor, uzmanlar televizyonda deprem sirasinda ne yapilmasi gerektigini anlatiyor, "acaba bir sonraki hedef neresi" sorusunun cevabi bulunmaya calisiliyor. Bu cevap bulunsa ne olacak ki? Hazir miyiz?

Yarin sizin evinizin tam altindaki fay kayacak ve 7.2 buyuklugunde bir deprem olacak dese o uzman, ne yapacaksiniz? Evinizi terk edip daha "guvenli" bir yere kacacaksiniz.

Canli kalmanin tek yolu bu. Cunku kimse yasadigi evin ne kadar guvenli oldugunu bilmiyor. Kimse evine guvenmiyor.

Insan cani, cok degerli. Insan cani, essiz.Insan cani, guvende oldugunu bilmeyi, yarin evinin tam yaninda da deprem olsa evinin basina yikilmayacagini, yikilsa da hayatta kalabilecegini ve kurtarilacagini bilmeyi, en azindan boyle olma ihtimalinin yuksek olduguna inanmayi hak ediyor. Insan cani, daha iyisini hak ediyor.

Bir ay sonra yine tum bu gercekler unutulacak. Herkes kendi hayatina donup yine ayni evlerde yasamaya devam edecek, yine ayni anlamsiz denetimler uygulanmayacak ve yine sanki son deprem 1000 sene once yasanmis gibi rahat ve umursamaz bir sekilde yasamayi surdurecek.

Taaa ki bir sonraki depreme kadar... Cok da uzakta olmayan, o yikici, yakici, ic burkucu, hayat sondurucu depreme kadar.