Gercek

Okul, ev, ofis, alisveris merkezi, hastane... ve yuzlercesi... verdikleri hizmet birbirinden tamamen farkli... tek ortak yani INSANa hizmet vermeleri. Insan... Her biri birbirinden kiymetli, her biri birinden onemli ve her biri birbirinden essiz, insan...

Ulkemden uzakta yasiyorum. Uzaklik millerle ifade edilse de, kalp yakinligi tartisilmaz. Kalbim hala yurdumda atiyor. Sabah kalkinca yaptigim ilk sey, ulkemdeki haberleri seyretmek, okumak. Ne yazik ki son gunlerde bu sekilde gune baslamak gunun geri kalani icin hic de ic acici olmuyor. Hergun bir felaket haberi ile basliyorum gune...

Bugun ise, tekrardan, tekrar tekrar yurdumun nasil da dogaya karsi koyamadigi ve nasil da buyuk bir facia ile karsilastiginin haberi ile basladim gune. Oysa nasil da guzel bir gune benziyordu bastan... yanilmisim... kalbimiz kan aglayacakmis meger...

Kiziyorum! Cok kiziyorum! Yurdumun guzel ve essiz insanlarina, kiymetli insanlarina bu aciyi yasatan zihniyete cok kiziyorum! Kiziyorum! Olesiye kiziyorum! Doga bu, tabii ki dogaya karsi konulmaz. Doga yapacagini yapiyor. Salliyor, yikiyor, kiriyor. Ama ama var ise su "bilanco"yu dusurmenin yolu, neden o yollar kullanilmiyor anlayamiyorum.

Ulkemiz bir deprem ulkesi! Artik bu vazgecilmez gercegi kabul etmeli insanlar. Kabul etmek de yetmiyor. Ulkeyi yonetenler gerekli tedbirleri almali. Binalar bu gercege gore yapilmali, denetimler dogru sekilde uygulanmali, acil durum planlari gelistirilmeli ve tum bu planlar acilen uygulamaya sokulmali.

Her depremden sonra oldugu gibi bugun de insanlar panik icinde yardim toplamaya calisiyor, uzmanlar televizyonda deprem sirasinda ne yapilmasi gerektigini anlatiyor, "acaba bir sonraki hedef neresi" sorusunun cevabi bulunmaya calisiliyor. Bu cevap bulunsa ne olacak ki? Hazir miyiz?

Yarin sizin evinizin tam altindaki fay kayacak ve 7.2 buyuklugunde bir deprem olacak dese o uzman, ne yapacaksiniz? Evinizi terk edip daha "guvenli" bir yere kacacaksiniz.

Canli kalmanin tek yolu bu. Cunku kimse yasadigi evin ne kadar guvenli oldugunu bilmiyor. Kimse evine guvenmiyor.

Insan cani, cok degerli. Insan cani, essiz.Insan cani, guvende oldugunu bilmeyi, yarin evinin tam yaninda da deprem olsa evinin basina yikilmayacagini, yikilsa da hayatta kalabilecegini ve kurtarilacagini bilmeyi, en azindan boyle olma ihtimalinin yuksek olduguna inanmayi hak ediyor. Insan cani, daha iyisini hak ediyor.

Bir ay sonra yine tum bu gercekler unutulacak. Herkes kendi hayatina donup yine ayni evlerde yasamaya devam edecek, yine ayni anlamsiz denetimler uygulanmayacak ve yine sanki son deprem 1000 sene once yasanmis gibi rahat ve umursamaz bir sekilde yasamayi surdurecek.

Taaa ki bir sonraki depreme kadar... Cok da uzakta olmayan, o yikici, yakici, ic burkucu, hayat sondurucu depreme kadar.

Sen...

Senden oncesi... 

Senden sonrasi...

Nasil da anlamsizmis dunya senden once... Asklar nasil da siradan... Gunler nasil da bos... 

Hayat nasil da siyah-beyazmis, getirdigin tum renklere muhtac. 

Mevsimlerden kismis o zaman... Baharini, sicakligini bekleyen.

Dinledigim, gordugum, kokladigim, hissettigim, tattigim hersey ama hersey acemi bir ressamin elinden cikmis aslinda.

Sonra...

Degismis dunyam sen gelince...

Sen...

Hayatimi aydinlattin. Kalbimi yerinden sokup aldin. Tum benligimi sarip sevgilerin en safini, en guzelini, en durusunu tattirdin. Hayatimin tek onceligi, yasamamin en buyuk nedeni, gunlerimin tek amaci oldun. Kokun, dokunusun, sesin... herseyin... 

Sen... Hayatimin anlami... Herseyim... Bebegim... Melegim... Askim...

Dogumgunun kutlu olsun...
Hayat sana hep guzellikleri getirsin. Cevrende hep iyi insanlar olsun, basina hep iyi seyler gelsin, dunyan hep iyiliklerle sarip sarmalansin.

Mutlu ol, guzel yavrum, cok mutlu ol. Melekler kadar guzel kalbin hic kirilmasin, gulen guzel yuzun hic solmasin...

Ve diliyorum tekrar Tanrimdan... Sensiz tek bir nefes aldirmasin bana... Son gunume, son anima kadar, hep goreyim o guzel yuzunu, duyayim tatli sesini...

Annen...

Hayat

Bir buyuk istektin once... oyun arkadasi istegi... Hayatla kucuk bir kosekapmaca.

Umut oldun sonra... kucagima aldigimda, yanimda kokladigimda sonsuzluga ucuran...

Denemek, soylemek, tanimaksa eger "hayat", yol arkadasi oldun sen de o zaman bana. Her ani sevgi kokan, guven duyan...

Gurur oldun, dayanak oldun, sirdas oldun, omuz oldun, kalp oldun...

Hatta 7/24 doktorum oldun son yillarda...

Sen "evet" derken o an, yeni bir dunya idi aslinda onunde acilan.
Gittin sansan da...
Gitmedin ki bir yere...

Bir kardes daha verdin sadece bana.

Sonsuza kadar mutlu ol guzeller guzeli.
Huzur, mutluluk, ask hic ayrilmasin yuvanizdan.
Omzun burada, kalbin burada, sevgin burada...
Sonsuza kadar...

Ablan...

Insanlik

Kasim ayinda Istanbul'daydim...

Bu patlama oldugunda birkac kilometre uzaktaydim...

O kafeyi cok iyi bilirim... Bircok Istanbullu gibi...

Icim titremisti haberi duyunca...

Ertesi gun tahta ile kapli cephesini, ust katindaki siyahlasmis camlari gorunce tuylerim diken diken olmustu...

Icinde yasli bir amcanin yandigini bildigimden...

Dun aksam haberlerde bu videoyu gorunce ise...

Beynim uyustu...

Kanim dondu...

Insanlik olmus mu? 

Evet olmus!

Oyle bir olmus ki, arkasindan aglayan bile yok insanligin!

Okullarda insanlik dersi verilmeli artik...

Ama benim kaygin su ki...

O dersi verecek "insan" kaldi mi acaba ulkede?

Buyrun seyredin...

http://videonuz.ensonhaber.com/izle/insanligin-bittigi-an-yasli-adami-olume-boyle-terketti

Yilbasi Cekilisi / Tesekkurler

Montessori Egitimi grubumuzda yilsonunda yapmis oldugumuz hadiyelesme cekilisinde biz, sevgili Banu ve Mira'ya ciktik. Defnecigime oylesine manali ve guzel bir hediye almislar ki, ikimizin de gozleri parladi paketi actigimiz anda. Buyuk bir zevk ve ilgi ile maketimizi tamamladik ve Istanbul'da salonumuza yerlestirdik.

Tekrar tekrar bu guzel ve anlamli hediye icin cok tesekkurler ve kucak dolusu sevgiler. :-)

Esra & Defne