Mutlulugun Resmi

Sevgili K.I.S.D., benim icin mutlulugun resminin ne oldugunu ogrenmek istemis. Iki gundur sabah aksam dusunuyor, resimlere bakiyorum. Cok zor bir soru oldu bu benim icin. O kadar cok ki benim icin mutlulugun resmi. Ailemle topluca bir resim, mezuniyet resmim, dugun fotografim, kizimla yuzlerce fotograf, hatta annemin kucagindaki 2 gunluk resmim bile benim icin mutlulugun resmidir.

Ancak, bir fotograf var ki digerlerinden tamamen farkli, digerlerinden cok daha eski, digerlerinden anlamca daha derin ve diger fotograflarin var olmalarinin sebebidir.

Kardesimin odasinda, tam yataginin karsisinda hergun gordugu bir fotograftir, bu. Eski bej rengi bir cercevenin icinde, siyah beyaz, hafifce gulumseyen genc tatli bir ciftin resmidir. Resimdeki bayan, film aktristlerini animsatir. Uzerinde bej rengi guzel bir tayyor, boynunda ise tayyorunun cizgilerinin rengi ile uyumlu bir kurdele vardir. Yanindaki bey ise koyu renk bir takim elbise giymektedir. Henuz yeni 30lu yaslarini bitirmis, saclari yeni kirlasmaya baslamistir. Cift, baslarini hafifce birbirlerine dogru egmislerdir. Mutluluk gozlerinden okunsa da anlasilamayan bir huzun de yok degildir.

Bu fotograf, arkasindaki yaziya gore 25.10.1948, Pazartesi gunu cekilmis. Tam 59 sene once. O gun evlenmis, dunyada gordugum tanidigim en uyumlu, en iyi anlasan ve en mutlu cift...

Anneannem ile dedem.

Kucuk yasta, dogdugu Yanya'dan (Yunanistan) iki kardesi ve dayisi ile Istanbul'a gelen tam bir beyefendi, hayatinin askini Izmir'de guzeller guzeli bir genc kizda buluyor. Evlenmelerine 40 gun kala ise dedemin cok sevdigi kucuk erkek kardesi beklenmedik bir sekilde 30lu yaslarinda vefat ediyor. Dedemin yuzundeki o gizli huzunun sebebi de, bu.

Ben, paylasmayi, yardimlasmayi, hosgoruyu ve sevgiyi dedemle anneannemin iliskisinde tanidim. Gercek saygiyi, dayanismayi, aile ici mutlulugu onlarla ogrendim. Takim elbisesiz ve sapkasiz sokaga asla cikmayan dedem tam bir Istanbul beyefendisiydi. Evde, anneanneme her konuda yardim ederdi. Esine ve kizlarina bir kiloluk dahi paket tasitmaz, tam 5 lisan konusur, dunyayi gezmis oldugundan sevdigi Avrupa sehirlerinden bahseder, notlarini kendi aciklamasiyla daha pratik oldugundan eski Turkce alir, anneanneme Melahatim diye hitap ederdi.

Bir tek gun dahi birbirlerine seslerini yukseltmemisler, ayni fikirde olmadiklari konularda bile mutlaka bir orta yol bulmuslar, gelecek icin ortak planlar yapip iki kizlarini da en iyi okullarda okutup birini avukat digerini ise iki universite mezunu bir ressam yapmislar, emeklilik donemlerini ise cok sevdikleri iki torunlari ile gecirmenin zevkini tatmislardir.

20 sene once soguk bir subat aksaminda 4 ay mucadele etmesine ragmen kansere yenik dustu canim dedem. Beni yalniz biraktin, ben sensiz ne yapacagim diye gunlerce gozlerinden goz yasi eksik olmayan anneannemin ise bugun hala sevgili esinin adi gectiginde gozleri dolar. Onun ne kadar iyi bir insan oldugunu, Avrupa'dan o zamanlar ulkemizde olmayan seyleri ne zevkle ailesine getirdigini, ailece gezdikleri ulkeleri, sehirleri, cocuklarina olan duskunlugunu, kendisine karsi nasil anlayisli ve sevgi dolu oldugunu, simdiki insanlarin ise artik oyle olmadigini anlatir. Son 20 senedir ondan bahsetmedigi gun yok kadar azdir. Son dort senedir de konusmalarinin sonunda ekler: Senin kocani da ona cok benzetiyorum.

Bu son sozu ruhumu oksar. Dogru secim yaptigimi bilir, kendimiz icin onlar gibi mutluluk ve saygiyla dolu, yillarca suren bir beraberlik dilerim.

Mutlulugun resmi, dedemle anneannemin evlendigi gunku fotograftir benim icin. Herseyin baslangici, var olmamizin sebebi, sevginin ve sayginin belgesi olan fotograf....

25.10.1948, Pazartesi - Izmir

(Fotograftan fotograf cektigim icin biraz bulanik)

Acaba sevgili Oyku icin mutlulugun resmi nedir?